En dan moet je ineens afscheid nemen....
..................van je eerste eigen pony. Het zat er wel een keer aan te komen, maar als de tijd daar is dan ben je er toch niet klaar voor.
Zoals enkelen van jullie wel weten had Vosje sinds januari al last van haar kiezen. Ze at niet al haar hooi op, maakte proppen en liet soms haar hooi liggen, maar at de hele dag door wel gras in de weide. We ontdekten toen een verdikking bovenop haar neus en alles wees erop dat ze een kaakontsteking had. Er werd weer een kies getrokken en met een pijnstiller en antibioticakuur leek het de goede kant op te gaan, maar dit was helaas van korte duur.
Een goede week nadat we gestopt waren de antibiotica begon Vosje uit haar mond te bloeden, niet heel erg, maar toch verontrustend waardoor we wederom de tandarts erbij hebben gehaald. Nu bleek er weer een kies los te zitten en hij zette de tang erop en de kies liet al los. In overleg met de dierenarts 2 zware antibioticakuren erin, want op de kweek zetten was geen optie, die paar dagen zonder medicatie zou ze niet overleven.
Ik ging 's ochtends en 's avonds naar stal om haar dagelijks pijnstilling en medicatie te geven en het weekend leek goed te gaan. Ik moest de kaak spoelen met water en toen bloedde even flink uit haar mond, maar dit werd minder en ze ging lekker grazen. Maandagochtend zag ik toch weer bloed in de stal liggen en haar brokken had ze gedeeltelijk niet opgegeten omdat daar ook bloed doorheen zat. Onderweg naar mijn werk de dierenarts gebeld en gevraagd om 's avonds toch even te controleren.
Toen ik 's avonds op stal kwam heb ik haar weer gevoerd en geen bloed in de voerbak dus ik was toch wel positief gestemd. Moeders gaf ook aan dat ze de hele dag lekker in de wei had lopen grazen en ook geen rare dingen had gezien. De dierenarts arriveerde en toen we samen naar achteren liepen zei ik dat het goed leek te gaan, maar toen we de stal binnenliepen zag ik Vosje liggen en toen wist ik al dat is niet goed, ze heeft het opgegeven....
De dierenarts ging haar vitale functies na en ze bleek koorts te hebben en haar slijmvliezen waren licht gekleurd een teken dat de doorbloeding niet goed was. Het risico van de antibiotica was dat ze een maagbloeding kon krijgen en het leek erop dat dit wellicht het geval zou kunnen zijn, ze had in de dagen daarvoor ook al best veel bloed verloren.
Ik gaf daarom de dierenarts toestemming om haar in te laten slapen. Ze lag in de stal en ook besloten om haar daar uit haar lijden te verlossen. De eerste spuit ging erin en daardoor zou ze suf moeten zijn, maar ze sprong in de lucht en stond ineens rechtop in de stal. Ze was aan het vechten en toen de tweede spuit was gegeven ging ze toch weer liggen. Na de laatste spuit zag je het licht uit haar ogen gaan en toen was ze er niet meer, mijn vosje, de pony waar onze dochter Stacey zoveel van heeft geleerd was er niet meer.
Joris keek door de tralies en snapte denk ik niet wat er aan de hand was.
Ik had al heel veel scenario's de revue laten passeren want wat ga je doen als je je paard moet laten gaan? Er is namelijk zoveel mogelijk qua afscheid nemen. Ik had al beslist dat als er één ging ik ook afscheid zou nemen van de ander, maar die avond besliste ik toch anders, ik vroeg de dierenarts om Joris te controleren en gelukkig was hij goed te pas.
En dan kom je tot de conclusie dat er een dood paard in je stal ligt en dan?
Allereerst heb ik Joris erbij gehaald en hem in de stal van Vosje gedaan en ik hoopte dat hij afscheid zou nemen, maar hij dacht alleen maar aan eten, het is een dier. Dus Joris maar weer in zijn eigen stal gezet met wat extra brok en hooi en toen afscheid genomen.
Die avond direct de loonwerker gebeld om te vragen of hij haar de volgende ochtend uit de stal zou willen trekken en voor aan de weg wil leggen. En dan? Dan moet ze afgevoerd worden door Rendac. Telefonisch niet bereikbaar dus maar tot de volgende ochtend opgeschoven.
De volgende ochtend voor dag en dauw uit de veren om al het draad los te maken zodat de trekker dicht bij stal kon komen. Joris nog even afscheid laten nemen en wachten op de loonwerker. Hij leefde met ons mee en samen op een nette manier Vosje uit de stal getrokken en naar de weg gesleept. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat haar hoofd alle kanten uit bewoog dus ik liep met haar hoofd in de lucht mee naar voren. Daar de banden van haar voorbenen en hebben we haar onder een zeil gelegd zodat voorbijgangers niet konden zien wat er onder lag.
Toen al het draad weer dichtgemaakt en toen kwam het alle moeilijkste en dat was Joris in de weide los laten. Op het moment dat we Vosje uit de stal sleepten werd hij namelijk helemaal gek en dacht ik dat hij helemaal door zou draaien en hoe ging ik dit aanpakken???
Ik heb hem zijn halster maar omgedaan en aan een lang touw de stal uit gedaan. Eenmaal buiten zat hij te snuiven naar het vlasspoor dat Vosje vanuit de stal had meegesleept en dat spoor heb ik hem maar laten volgen totdat we vooraan in de weide waren en hij het zeil lag liggen. Ik denk dat hij toen wel doorhad dat ze eronder lag en hij begon te hinniken als een malle. Ik stond nog even voor met hem en toen heb ik hem mar losgelaten en ben terug naar stal gelopen. Hij kwam in een rengalop achter me aan en hinniken waar ik mijn maatje? Ik kon er niks mee en alleen maar hopen dat hij niet uit zou breken. Mams heeft hem die dag goed in de gaten gehouden en met ups en downs heeft hij toch wel in de wei nog wat gegraasd. 's Avonds op stal brokken gegeven en tussendoor wel vaak naar buiten hinniken.
Stacey was 's avond ook meegegaan om nog even afscheid te nemen, want ineens is je pony er niet meer. Ze heeft er heel veel mooie momenten mee mogen beleven en ook heel veel van geleerd. Dat had ik mezelf nooit toebedacht dat onze dochter op mijn eerste pony zou rijden...
Nu is Joris de baas van de stal en weide en hoefde hij geen rekening meer te houden met Vosje 's Ochtends na het eten gaat hij nu lekker naar buiten en tegen het donker aan doet mams hem weer naar binnen. Ze roept hem en hij staat voor de staldeur, gelukkig rustig, en laat hem naar binnen waar hij lekker brokken en hooi kan eten en zijn nachtrust krijgt tot de volgende ochtend.
Interesting Jibon 12.05.1991 - 03.03.2025
Het was me er eentje. Ik kan het me als de dag van gisteren herinneren hoe het is gegaan. begin jaren '90 reed ik bij Harry Vrielink in Almelo. Na een korte strippenkaart gaf Harry aan mij niet veel meer te kunnen leren waardoor ik voor Willem Drees pony's ben gaan rijden. Eerst bij Otto Simon en later bij hem thuis. Daar was een stuk groen waar hij pony's in deed. Vele pony's heb ik zadelmak gemaakt, doorgereden en deze werden iedere keer verkocht en toen kwam deze vosmerrie in de weide staan. Er werd gezegd dat ze 3 jaar en zadelmak was. Dus hoofdstel in en zonder zadel het verkeer in. Ik moest nog zo lachen dat ze over alle strepen en haaientanden sprong die op de weg stonden. Achteraf levensgevaarlijk, maar ik was jong en kende geen gevaar.....
Na een tijdje werd mij verteld dat ook deze pony, die ik Vosca had genoemd, verkocht moest worden, want de gemeente wou de grond terug. Ik was er kapot van en zei als je haar verkoopt, verkoop je mij er maar bij....
Zodoende heeft mijn broer een stal geregeld in Harbrinkhoek voor Fl. 110,= per maand, dat kun je je nu niet meer bedenken. Mijn ouders hebben toe Vosje voor mij gekocht en toen is ze de volgende dag naar Harbrinkhoek verhuist. Ik was ineens eigenaresse geworden van haar! Wat gaaf! Mijn eerste eigen pony, wie kon dat bedenken?
In de maanden erop werd ze steeds dikker, ze stond in een volle weide, maar de staleigenaar zei dat ze wel eens drachtig kon zijn en wat bleek? Er zat een veulen in! In mei 1994 werd ze moeder van een vos merrieveulen en ik mocht bij haar bevalling zijn. Prachtig om dat met eigen ogen te zien. Het veulen werd Lady's Scouravy genoemd en samen met de paarden zijn we eind 1995 naar Manderveen verhuisd waar mijn ouders een huis met weidegrond hebben kunnen kopen. De paarden aan huis, wie had dat gedacht? Ik werd lid van de Sint Joris ruitertjes in Geesteren en ging wedstrijden met haar rijden. In een half jaar tijd hebben we veel prijzen binnengehaald. Toen ik 18 werd mocht ik niet meer bij de pony's starten en ben ik vooral naar buiten gegaan met haar. Heel veel kilometers gemaakt in Duitsland en heel wat landhekken, sloten en bomen gesprongen di eik nu zonder paard niet eens meer zou springen, maar tja, ik was jong en kende geen gevaar. We hebben in de jaren erna nog 2 veulens gefokt en in 1998 is Vosje verkocht toen ik in Canada stage liep. Samen met haar dochter ging ze naar een familie die achteraf handelaren bleken te zijn. Lady kregen we kapotgereden terug en Vosje was in de handel beland en ze wouden niet zeggen waar ze heen was gegaan. Ik heb er heel veel verdriet van gehad, en jaarlijks belde ik met de NRPS of ze wellicht van eigenaar was overgeschreven en toen kreeg ik positief nieuws! Ze mocht geen gegevens afgeven, maar ze wou de nieuwe eigenaren wel vragen om contact met mij op te nemen en dat hebben ze gedaan, Vlak nadat de handelaar haar bij ons thuis had opgehaald was ze daar gekomen met een smoesverhaal dat wij heel slecht voor haar waren geweest en nog veel meer onzin, maar ik mocht haar opzoeken. Ze ging op wedstrijd in Varsseveld en daar liep ze de sterren van de hemel met haar bijrijder in de M2 dressuur. Ik was zo blij dat ze gelukkig was! Toen kon ik het een plekje geven. Er ging een tijd overheen en toen kregen we een belletje van de eigenaren of we haar niet terug wouden, ze lagen in scheiding en wisten niet waar met haar heen te gaan en zo is ze weer bij ons terug gekomen om haar "oude" dag bij ons te slijten en de rest kennen jullie uit mijn blog van haar 30e verjaardag.
In mijn volgende blog zal ik dieper ingaan op de manieren waarop je afscheid zou kunnen nemen.
Bedankt voor het lezen en tot snel!